Via www.wildetenindeachterhoek.nl kwamen ze terecht in Aalten, op vijf kilometer van de Duitse grens. Daar was gereserveerd voor een driegangen wildmaaltijd.
Er stond hen duif, fazant en damhert te wachten. De eigenaar van het etablissement, zelf jager, schotelde hen de ene na de andere eigenhandig geschoten lekkernij voor.
Vooraf liet uw columnist zich ontvallen (per ongeluk of niet?) dat zijn vrouw vinoloog is, waarna ze meegetroond werd naar de privékelder van de eigenaar. Daar werd haar de ene topwijn na de andere getoond.
Hoewel men in de wijnwereld, is haar opinie, veel blabla tegenkomt had ze dit keer te maken met een oprechte wijnliefhebber en lag daar in de kelder veel moois achter de etiketten te schitteren; een Petrus, een Margaux en nog zo wat grote-namen.
Het tussengerecht werd hen aangeboden door het huis, een vogel die in Nederland tot de verboden vruchten wordt gerekend en in Duitsland dan weer niet. En dus kwam dit moois via dit buurland ter tafel.
De naam van de vogel mocht niet worden genoemd, werd op fluistertoon meegedeeld en daar houdt men zich dan aan. Dit onder het credo: een gegeven vogel kijk je niet in de bek. Toch voelden ze zich ietwat ongemakkelijk bij deze ‘gift’.
Kun je in in dit glutenvrije vegan-tijdperk nog onbekommerd wild eten?
Ondanks het oprukkende gedachtegoed van de ‘alkoholvrijers’, van een verstandige BOB tot allerlei zeloten van gelovige snit en alles er tussenin, kun je gelukkig nog onbekommerd wijn drinken.
Ons culinaire tweetal had een B&B op loopafstand besproken, een voormalig schoolgebouw met een doortastend echtpaar aan het hoofd.
Dus mocht uit de wijnkelder van het restaurant een Altos de Inurrieta reserva tevoorschijn komen, die ooit tot de huiswijn van El Bulli bij Barcelona, een restaurant van wereldfaam, was verkozen.
Een rode wijn uit Navarra, niet direct een kwaliteitsgebied, maar toch… Hoewel deze wijn uit 2013, gedecanteerd in het glas kwam, was hij desondanks nog ietwat ‘gesloten’ en werd steeds beter naarmate de maaltijd vorderde. Een feestje derhalve.
Tot besluit een zondagavondwandeling door een uitgestorven Aalten richting boxspring bedden. Een donkere zoektocht in een milde stemming.
In Aalten gaat iedereen vroeg op stok. Ook in het restaurant waren ze vrijwel de laatsten die naar buiten rolden. Voor studio sport wil iedereen thuis zijn, was de uitleg.
Enfin, verschil moet er zijn. Alles bij elkaar een onovertroffen eetervaring, ondanks een lichte eetschaamte.
