Ze was klein, ietwat koket, maar toch heel sterk, want ze tilde de zware curver-kist met flessen wijn zelf uit de auto en zette die alvast op de grond in de winkel.
Op ongeveer een halve eeuw oud schatte hij haar en het stond haar goed.
‘Neemt u ook wijn in,’ klonk ze ferm.
‘Neem ik ook wijn in?’ herhaalde Winkelman in gedachten.
Hij keek naar de Ferme Dame en daarna weer naar de krat met wijn, die aan zijn voeten stond.
‘Ik hoef er niets voor te hebben,’ fermde ze verder om zijn aarzeling te overwinnen.
‘Dan nog hangt het ervan af,’ sprak hij streng.
Hij hurkte neer bij de kist en hield plotseling een Saint Estèphe Cru Bourgeois 2008 in zijn handen. Hij keek verbluft omhoog naar de Ferme Dame.
‘Weet u wel zeker dat u dit wil wegdoen?’ wierp hij tegen.
Hij pakte nog een fles uit de verzameling en las met enige moeite op het door vocht aangevreten etiket: ‘Saint Emilion Grand Cru 2006.’
‘Ze waren van mijn man,’ zuchtte ze, terwijl ze ook naast de kist neerhurkte.
‘Hij kreeg ze van zijn zakenrelaties.’
‘Dan kunt u ze toch zelf opdrinken of cadeau doen aan kennissen,’ suggereerde Winkelman.
‘Dat wil ik nu juist niet,’ verzette ze zich tegen die gedachte.
‘U moet weten, mijn man is vorige jaar overleden.’
‘Hoe zijn ze bewaard?’ onderbrak Winkelman haar. Meteen schrok hij van zijn eigen botheid.
‘In de kelder. Mijn man was een echte wijnliefhebber. Die kelder was zijn favoriete plekje in huis, zijn mancave zogezegd.’
Er lag een vage glimlach op haar lippen bij die herinnering. Ze legde haar hand op de rand van de kist als zocht ze daar steun.
‘Deze flessen wilde hij bewaren voor een speciaal moment.’
Winkelman struinde verder in de kist en trof daar de ene na de andere topwijn aan. Hier en daar zat het aangekoekte stof in een dikke laag op de flessen.
‘Allemaal speciale wijnen voor speciale momenten,’ vatte hij samen.
‘Maar op de een of andere manier was het moment nooit speciaal genoeg om er een goeie wijn bij open trekken,’ concludeerde de Ferme Dame zachtjes.
‘Altijd zou het volgende moment nog specialer zijn.’
‘Ja, zo gaat dat vaak,’ hoorde Winkelman zichzelf zeggen.
‘Dat gebeurt me dus niet meer.’ Haar fermheid klonk breekbaar. Vanaf nu is elke dag speciaal, maar niet met deze wijnen.’
‘Maak van het openen van een fles een speciaal moment,’ adviseerde Winkelman haar terwijl hij weer omhoog kwam. Hij had met haar te doen.
