IJgenwijs

In het bezoekerscentrum van de boswachterij te Schoorl zit het restaurant ‘IJgenwijs.’ Het heeft het iets van een kantine waar je de lunch zelf moet ophalen en veel kinderen lawaaierig heen en weer lopen. We aten er een tosti voor de een en een Koreaanse hotdog voor de ander: een klein hapje voor een kleine maag, lekker en voedzaam. Daarbij dronken we een glas Castaño uit een theeglas. Afijn, moet kunnen voor een keertje. Wel vroegen we nog even de fles te mogen zien. We kenden de wijn, het betrof de monastrell-druif, die ooit werd geïmporteerd door een ons bekende importeur, Marco Meeuwisse, inmiddels gestopt en met zijn vrouw, een potige tante, een B&B begonnen in hun geliefde Spanje. Eigenhandig plantte hij die druivenstokken aan en verkocht ze bij ons in de winkel onder de naam MMmmm: Marco Meeuwisse maakt mooie monastrell. Regelmatig moeten we aan deze gepassioneerde importeur terugdenken en zekere daar in restaurant ‘IJgenwijs.’ Deze Castaño is fluweelzacht, met een hint van bosbes en kers, en komt uit een klein wijngebied, Yecla in het noorden van Murcia. In de geest van Marco is ze 100% biologisch gemaakt en vooral vegan. Ook het bezoekerscentrum gaat op die toer. Er is van alles te koop; boeken, stenen en geuren in allerlei gradaties. De boeken hebben een hoog esoterisch gehalte met titels als: De Sjamaan in Je Eigen Persoon of Geluk Zit In Jezelf. Twee dames die het over de stenen hebben horen we oreren over In Je Kracht Staan en bergkristallen die opgeladen dienen te worden bij volle maan. Onderwijl krioelen kinderen op en over elkaar heen; een kinderuitje in optima forma. Voor pa&moe dus de zelfhulpboeken en geuren tegen flinke prijzen, die grif over de toonbank gaan, bemand en bevrouwd door vrijwilligers. Het hele bezoekerscentrum draait op vrijwilligers, is onze inschatting, inclusief het restaurant. Vandaar dat zelf bestellen en afruimen.
Alla, zolang de wijn goed is, hoor je ons niet klagen. Op de valreep maak ik nog een foto van het gedichtje van een leerling van de Bosschool. Het gaat zo:

In de winter, zijn de bomen kaal
Als ik goed nadenk maak ik een verhaal
Het sneeuwt en de meren zijn bevroren
Zal ik schaatsen of toch een sneeuwengel scoren?
De winter is koud maar fijn
Ik wou dat het altijd winter kon zijn.

Elfje Moller

Ook lees ik ergens richting uitgang: In 1899 leek het Schoorlse zand wel een verslindend monster. Overal rolde en stoof het zand. Het rukte op door de kieren van huizen, over de wegen en de akkers. Niets was veilig voor het zand. Toch zien de Schoorlse duinen er nu anders uit. Dat komt door de aanplant van struiken en helmgrassen. Zodoende heeft Staatsbosbeheer de strijd met het zand gewonnen.