Waarom pesten mensen?

Pesten is een vorm van agressie waarbij geprobeerd wordt om iemand bewust steeds pijn te doen. Vroeger gebeurde dat al en tegenwoordig steeds vaker online.

Ik werd al vroeg gepest. Op de basisschool en middelbare had ik hiermee te maken. Met pesten denk je vaak dat het alleen op school gebeurt, maar helaas gebeurt het ook op allerlei andere plekken. Ik heb dit zelf ook vaak genoeg op het werk ervaren. Ik heb altijd over me heen laten lopen, dus ik was een ‘makkelijke prooi’. Maar dat is geen excuus, toch?! Voor kinderen maakt het niet uit wat de reden is, ze verzinnen wel een reden. Dat kan trouwens ook gelden voor volwassenen op het werk.

Hier komt waarschijnlijk ook mijn pleasing gedrag vandaan. Iedereen te vriend willen houden en zo zorgen dat er geen ruzies zouden ontstaan. Hierdoor verloor ik de belangrijkste persoon die ik te vriend moest houden: mezelf.

Op school wilde ik altijd heel graag vriendjes zijn met iedereen. Omdat ik van mezelf altijd heel erg (over) enthousiast kon/ kan zijn, is dat wel eens anders overgekomen. Ik denk dat sommigen dit niet begrepen en dat al reden genoeg was tot pesten. Terwijl ik het alleen maar goed bedoelde… Ik voelde me altijd raar/ vreemd. Ik liep wat achter op de rest. Of zoals ik het nu zeg: ik deed dingen op m’n eigen manier/ tempo.

Op de basisschool begon het al, kinderen maakten rare opmerkingen, ik mocht niet meedoen met andere groepjes, werd ik als laatste gekozen met gym, ik werd een keer opgewacht na school en ik werd zelfs een keer heel hard in m’n buik geslagen. Het waren verschillende kinderen, maar er was één iemand waar ik écht bang van was. Zij kwam helaas bij ons in de klas tot aan het einde van groep 8.

Dit ging gewoon verder op de middelbare school, waar zij ook naartoe ging. Later had ik minder last van haar, maar dan waren er wel weer anderen die het leuk vonden om misbruik te maken van dit tamme hertje.

Verlegenheid

Ik vond het super eng om op het podium te staan, maar dit moest wel eens met een spreekbeurt of een playbackshow. Zo nu ook; we moesten met de klas een stukje opvoeren. Ik had een paar jongens in de klas die niet zo leuk tegen mij waren. Ik had ze gevraagd of ze mij niet wilden gaan uitlachen. Maar nu komt het, ik had ze omgekocht met snoep. Bij de automaat in de aula had ik snoep gehaald en aan hen gegeven.

Dan laat je je natuurlijk heel erg kennen, maar dit voelde toen als de juiste oplossing. Toen het optreden afgelopen was, liep ik van het podium af en toen werd ik alsnog uitgelachen. Er was nog een andere persoon die voor mij m’n hele schooltijd heeft verpest. Ze was mijn ‘beste vriendin’. Zo goed van vertrouwen als ik was, heb ik haar een geheim verteld. Dit leek eerst veilig bij haar… We deden allemaal leuke dingen en we zijn zelfs een weekendje naar m’n opa en oma geweest op Texel.

Niet lang daarna, toen ik weer op school kwam, kwam ik erachter dat ze m’n geheim had doorverteld… Dit begon klein, maar het werd steeds groter. In dit geheim waren namelijk meerdere personen betrokken. Deze mensen zijn heel erg boos geworden en gingen mij daarna negeren. Steeds meer mensen begonnen me na te wijzen en nare opmerkingen te maken. Ik kreeg een vaste (uiteraard niet zo’n leuke) bijnaam. Het definieerde mij niet, maar ik ging me hierdoor wel heel rot voelen. Hoe kon iemand dit doen? Was dit om haarzelf stoer te doen overkomen? Haar eigen onzekerheid? Mensen weten niet wat ze de ander aandoen door zoiets ‘kleins’.

Opkomen voor jezelf

Later was er nog iemand die misbruik maakte van deze roddel en ging mij hier zelfs mee chanteren. ‘Grappige’ was; m’n ouders hebben mij toen naar assertiviteitstraining gestuurd en wat bleek, de eerste keer dat ik daar binnenkwam zat zij daar ook. Toen voelde dat heel onveilig, nu weet ik beter.

Zij zat daar natuurlijk ook voor haarzelf. Ik heb veel van die tijd verdrongen, maar naar mijn idee is dit gebeurd in de 2e klas. Dit duurde dus tot en met de 4e klas. Helaas ging dit ook door tot nadat ik van school af was. Ik durfde bijvoorbeeld niet meer naar de kermis in m’n eigen dorp. Zelfs daar kreeg ik die vervelende bijnaam naar m’n hoofd geslingerd van mensen die niet eens bij mij op school hadden gezeten.

Mijn schooltijd heb ik heel dubbel ervaren. Ik heb een hele leuke tijd gehad op beide scholen, maar ik heb me ook vaak onveilig gevoeld. Als ik nu zie dat iemand gepest wordt of onterecht behandeld wordt, kan ik heel erg boos worden. Ik zal ook altijd opkomen voor iemand als ik vind dat hij/ zij onterecht behandeld wordt.

Pesten op het werk

Op het werk heb ik dit dus ook in minder of meerdere mate ervaren. Wel merkte ik dat het vaker gebeurde als het in een groep vrouwelijke collega’s was, of waar het merendeel vrouwelijk was. Daarom heeft het m’n voorkeur om in een gemengd team te werken. Zo blijft het in balans. Het kon zoiets kleins zijn, zoals afkeurende blikken en opmerkingen maken.

Ook ben ik bij een baantje letterlijk weggepest. Ik kwam als enige nieuw in een vast team terecht. Ik moest nauw samenwerken met de desbetreffende persoon, maar dit ging niet lang goed. Hij was zo’n 15 jaar ouder dan ik en hij werkte er al vanaf het begin. Hij deed alles al jaren op zijn manier. Er was geen ruimte voor een ander inzicht of eigenlijk meer; voor een andere persoon. Voor mij dus. In het begin was hij nog wel aardig, maar dat hield hij niet lang vol.

Het liefst werkte hij alleen. En daar kwam ik, altijd enthousiast, altijd geïnteresseerd in de ander, altijd positief, graag in een fijne sfeer willen werken en dingen willen vragen als iets niet duidelijk is. Dit werd deze meneer te veel en hij begon me steeds meer af te snauwen. Er viel niet met hem te praten. Op een gegeven moment heb ik dit besproken met de baas.

Hij is toen een gesprek aangegaan met hem, maar dit heeft totaal geen zin gehad. Er gebeurde wél wat aparts. Hij sprak niet meer rechtstreeks tegen mij, maar als hij iets tegen mij moest zeggen, zette hij het op een post-it. Zo van: “dit moet niet zo!” Zo zaten er elke dag weer nieuwe briefjes op mijn werkbank of op de spullen. Kortom: niks was goed. Elke keer als ik langsliep, zat hij te lachen en opmerkingen te maken tegen een andere collega. Net hard genoeg zodat ik het hoorde. Je kan je voorstellen dat dit een heel naar gevoel gaf op de werkvloer.

Ik heb dit heel lang gepikt, totdat ik het niet meer kon opbrengen. Ik wilde daar gewoon weg… Ik wilde niet eens meer wachten tot m’n contract afliep, dit was gewoon niet goed voor mij als dit zo doorging. Na een lang gesprek op het kantoor met veel tranen, heb ik besloten nog te blijven tot m’n contract zou aflopen. Dit deed ik alleen omdat de baas mij smeekte om te blijven. Ze hadden het net overgenomen van de vorige eigenaar en hadden handen te kort.

Hulp bij pesten

Ik heb nooit begrepen hoe iemand zo naar kan doen tegen iemand die alleen maar vriendelijk is en graag wil helpen. Er zit natuurlijk altijd een verhaal achter (pest) gedrag, maar als je niet weet waarom iemand zo reageert is het ook niet te begrijpen. Daarom ben ik graag open en eerlijk en ik hoop dit ook terug te krijgen van de ander.

Ik wilde vroeger dus altijd al graag ergens bij horen en dacht dat dat gevoel vooral bij mij vandaan kwam. Nu ik ouder ben, weet ik dat het een heel normaal gevoel is, om erbij te willen horen. Niet alleen vroeger op school, maar ook op het werk of in een vriendengroep. Zelf heb ik nooit écht een grote vriendengroep gehad. Meestal had ik ‘losse’ vriendinnen.

M’n broertje had al op heel jonge leeftijd altijd een (vaste) hechte vriendengroep, daar is hij nu nog steeds goed mee bevriend. Ze wonen ook allemaal vlakbij elkaar. Er is inmiddels ook aanhang bij gekomen, dus de groep is nóg groter geworden. Ik was daar vroeger stiekem wel een beetje jaloers op.

Het leek bij hen allemaal zo vanzelf te gaan, terwijl het voor mij moeilijk was om een vriendschap (lang) in stand te houden. Mensen begrepen mij niet. Daardoor ging ik het vaak forceren, wat natuurlijk averechts werkte en raakte op deze manier juist vrienden kwijt. Tot op de dag van vandaag heb ik nog steeds het gevoel dat mensen op een gegeven moment zomaar de vriendschap kunnen verbreken. Ik heb inmiddels wel veel mooie, warme vriendschappen opgebouwd waar ik niet aan twijfel.

Uit nare ervaringen kun je ook weer kracht/ lessen halen. Het heeft mij gevormd tot de persoon die ik nu ben en daar ben ik trots op. Toen zag ik het als zwakte, dat ik anders was/ dacht, nu is het m’n kracht.

Wat ik zelf had kunnen doen?

Als ik terug kijk, had ik (beter/eerder) m’n grenzen aan moeten geven. Dan hadden mensen geweten waar mijn grens lag en zouden ze weten dat ze daar niet overheen moesten gaan. Maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan.

Ben jij wel eens gepest? Laat het in een reactie weten.

Conclusie

Pesten kan mensenlevens echt kapot maken. Niet alleen geestelijk, maar ook sociaal. Mijn boodschap; Wacht niet te lang met hulp vragen want weglopen voor een pestsituatie tijdens school of werk is geen oplossing. Vraag om hulp via ‘Eerste hulp bij pesten’. De oplossing begint namelijk bij het vertellen van jouw verhaal. Kijk eens om je heen, ken je iemand die in de problemen zit? Iemand die zich (ineens) is gaan terugtrekken? Kun jij misschien iets betekenen?