Wauw… De Essence training. Ik zou het eerder een experience of een journey willen noemen. Aan de ene kant heb ik er geen woorden voor, aan de andere kant zovéél woorden! Ik heb het gevoel of ik een half jaar ben weggeweest, alsof ik de afgelopen 5 dagen in een tijdcapsule heb gezeten en er gisteravond weer ben uitgestapt. Zoveel geleerd, zoveel gezien, zoveel gehoord, zoveel ervaren, zoveel gevoeld!
DE REIS
Okee, even helemaal terug naar waar het voor mij begon…
Ik had geen idee wat me te wachten stond. Aan de ene kant vond ik het super spannend, maar aan de andere kant was ik zó toe aan de volgende stap. Ik ben herstellende van een burn-out. Normaal hou ik erg van verrassingen en spontane dingen, maar dit gevoel was ik tijdens de burn-out helemaal kwijtgeraakt. Ik wist niet meer wie ik was. In plaats van spontaniteit wilde ik van alles van tevoren weten zodat ik me kon voorbereiden. Zo dacht ik minder angst te voelen, maar eigenlijk voelde ik alleen maar meer angst.
Dag 1. Eén voor één druppelde de deelnemers binnen. Heel bijzonder gevoel; iedereen komt daar alleen heen, iedereen met een eigen verleden, iedereen met z’n eigen angsten, iedereen met een eigen doel voor de training. Tóch voelde ik al meteen een verbinding omdat we daar allemaal voor hetzelfde komen: persoonlijke ontwikkeling. Meteen zat ik al met verschillende mensen in diepe gesprekken over het leven. Wat was ik hieraan toe! Omringd zijn met mensen die dezelfde kijk hebben naar de wereld en die bereid zijn om aan zichzelf te werken en te groeien. Dit is ook de missie van Humanication:
“CREATING A HUMAN SOCIETY THROUGH LOVE, PARTNERSHIP AND INSPIRATION”.
Prachtig…
De deuren gingen open… Het was nu écht begonnen. Ik kan niet precies vertellen wat we hebben gedaan, want dat zou ik de ervaring van toekomstige deelnemers ontnemen, maar het was een bijzondere dag. Ik moest ’s avonds toen ik thuiskwam even verwerken wat er allemaal was gebeurd. Aan de ene kant vond ik het spannend, aan de andere kant was ik heel erg benieuwd wat er weer op het programma zou staan de volgende dag. Ik had al zóveel geleerd in één dag. Zo hadden we elke dag weer een dag zonder dat we wisten wat we gingen meemaken. Het hele programma zit zó goed in elkaar. Overal is over nagedacht… Je zal snappen wat ik bedoel als je zelf de training hebt gevolgd 😉 In de pauzes aten we met elkaar en bespraken we onze ervaringen. Elke dag voelde ik me meer verbonden met de groep. En heel belangrijk: ik voelde me steeds meer in m’n kracht komen te staan. Ik ben in die 5 dagen zoveel gegroeid. Ik heb mezelf elke keer weer opnieuw verbaasd. Dit voelt goed en smaakt naar meer! Wat ik heb geleerd:
- Alles zit al in mij. Ik wilde “mezelf” weer worden, maar ik kwam erachter dat ik dit al bén 🙃
- Het innerlijke kind in mij weer vrij kunnen laten. Dit was ook één van mijn doelen. Ik had een foto bij me van toen ik 5 was, waar ik op sta met een brede glimlach en een sprankeling in m’n ogen, dit was mijn inspiratie.
- Welke patronen ik had en hoe ik deze weer af kan leren.
- Niet denken, maar: doen!
- Ik heb van anderen geleerd (en zij van mij).
- Emoties toelaten.
- Het geluk te halen vanuit mijzelf en niet afhankelijk te zijn van anderen.
- Ondanks dat ik weerstand voel, tóch doorzetten.
- Ongemerkt plaats ik mensen in een hokje, maar dit blijkt vaak helemaal niet te kloppen. We oordelen te snel.
- Niet overleven, maar: LEVEN!
- Ik heb mezelf weer leren uitspreken, letterlijk.
- Ik wist al dat ik de wereld een stukje mooier wilde maken, maar nu voel ik het ook écht.
HET BEGIN VAN HET EINDE
Na het afscheid nemen van bijzondere mensen en een bijzondere plek, ging ik met een vreemd gevoel weg. Een gevoel van, ineens uit de bubbel te zijn en nu weer losgelaten worden in de grote boze wereld. Als ik dit zo zeg, merk ik dat ik in een soort overgang zit; aan de ene kant voelt het als de grote boze wereld, aan de andere kant voelt het alsof ik met deze kracht het aan ga kunnen en zie ik (vooral na deze ervaring) in hoe mooi de wereld ook kan zijn.
Ik vertelde aan m’n moeder hoe bijzonder ik het ervaren heb. Hoe ik de liefde en steun heb ervaren van onze groep en hoeveel werk en liefde er in de organisatie zit door het team ‘achter de schermen’. Dit team heeft ook allemaal zelf de training gevolgd en weten dus precies waar wij doorheen gaan. Terwijl ik dit vertelde aan haar, kreeg ik tranen in m’n ogen. Ik vond dit zó mooi… Hiervoor heb ik een hele tijd niet kunnen huilen, zelfs niet als ik me écht rot voelde. Nu, als iets me alleen al ontroert kan ik gewoon de emotie/ tranen toelaten.
Mocht je na het lezen van mijn verhaal nog twijfelen? Geloof mij, je wilt jezelf dit gunnen! We zijn vergeten de kracht in onszelf te zien en wat we daarmee kunnen doen. Ook als ik er niks van geleerd zou hebben, zou ik het niet hebben willen missen. Ik heb er mooie vriendschappen aan overgehouden: the Essence family 🙂
Laten we samen de wereld een stukje mooier, menselijker en liefdevoller maken 🙂
In deel 2 van mijn volgende blog vertel ik over het vervolg ‘Source’
