Ik zit sinds april thuis. Overspannen, stress, in een burn-out, hoe je het wilt noemen. Moet er per se een label aangehangen worden? Ik voelde me uitgeblust en ik kon niet meer helder nadenken. Zoiets komt natuurlijk niet uit de lucht vallen, het is een opeenstapeling van gebeurtenissen/ gevoelens. Achteraf gezien vind ik het bijzonder dat het er bij mij nu pas uitkwam. Omdat het erin sluipt, heb je het niet door. Bij mij waren het verschillende dingen; ik heb jaren last gehad van vage lichamelijke klachten, alleen aan de linkerkant. Dit is een hele lange zoektocht geweest met veel teleurstellingen. De eenzaamheid die de corona tijd met zich meebracht. En op het werk zat ik niet lekker in m’n vel en al veel langer dan ik zelf (bewust) door had.
Waar komt toch dat gevoel vandaan?
Ik zal niet te veel uitweiden over m’n lichamelijke klachten, want dan wordt het een heel lang verhaal. Even kort; ik kon er maar niet achter komen waar de klachten vandaan kwamen dus begon ik een zoektocht. Ik heb eerst alles uitgezocht op het gebied van reguliere zorg (huisarts, ziekenhuis). Ik voelde me niet begrepen/ gesteund. Toen ben ik op een punt gekomen dat ik het in de alternatieve zorg ben gaan zoeken. Ik heb toen niet meteen de antwoorden gekregen waar ik naar opzoek was, maar ik werd wél menselijk behandeld en er werd naar me geluisterd. Dat vond en vind ik het allerbelangrijkst… Ook ben ik erachter dat de klachten die ik had/ heb, o.a. komen door het niet uiten van m’n emoties. Ik kwam daarachter via een stichting waar ik bij aangesloten ben: Stichting Emovere, zij hebben een platform opgericht voor mensen met solk (somatisch onvoldoende verklaarbare klachten).
Het gaat om lichamelijke klachten die worden veroorzaakt door emoties niet te uiten of bijvoorbeeld trauma’s uit het verleden die je hebt weggestopt. Om de week volg ik het ‘vragenuurtje’ via zoom, daar is dan elke keer een andere ervaringsdeskundige aan het woord. Het is bizar hoeveel herkenning ik daarin zag, elk verhaal weer… Zó fijn om samen te komen met mensen die jou begrijpen en weten dat je je niet aanstelt. Ik zit nu zelf ook in een traject om die kant te gaan te gaan onderzoeken. Ik had/ heb veel boosheid en verdriet in me, maar het lukt me niet om het te uiten. En daarbij komt dan weer frustratie, omdat ik niet weet waarom ik ze voel. Mezelf uitspreken heb ik altijd lastig gevonden en slikte daardoor vaak m’n woorden in, wat zich dan weer uitte in dat ik steeds minder mezelf was. Ook kan ik moeilijk huilen, maar als het lukt, merk ik dat het heel erg helpt. Het is ook een vorm van uiten en het komt er dan ook letterlijk uit.
Ik voelde dat er iets niet klopte
Toen kwam in maart 2020 natuurlijk corona, met alles wat erbij kwam kijken. Mensen gingen afstand houden, mondkapjes dragen, geen handen en zoenen meer geven, geen knuffels meer, avondklok, elke maand een persconferentie met elke keer meer regels. Kortom, alles werd koud en afstandelijk. Mensen werden tegen elkaar opgezet. In het begin vond ik het nog wel fijn, die rust. Ik ben me thuis helemaal gaan terugtrekken en heb ik me gericht op mezelf, Ik wilde iets nuttigs doen met deze tijd. Ik volgde elke week zo’n 2 a 3 webinars/ masterclasses over verschillende onderwerpen, volgde een cursus over voeding en lifestyle en daarnaast nog een cursus over persoonlijke ontwikkeling. Het werd zo (eng) normaal om weinig mensen te zien… Ik merkte het in het begin niet zo, maar later merkte ik het steeds meer in kleine dingen. Ten eerste voelde ik steeds meer dat deze tijd veel te lang aan het duren was, we moesten elke keer weer opnieuw geduld hebben en waren afhankelijk van wat de overheid ons opdroeg. M’n sociale leven stond op een heel laag pitje en merkte dat ik steeds somberder werd. Het hielp ook niet mee dat veel van mijn vrienden niet om de hoek wonen.
Het was al snel dat ik voelde/ wist dat er ‘iets’ niet klopte. Ik ben zelfs naar demonstraties gegaan, eerst in m’n eentje, daarna steeds met een grotere groep omdat ik daar mensen leerde kennen. Ook via social media heb ik veel leuke, lieve mensen leren kennen. Met veel van hen ben ik zelfs goed bevriend geraakt. Op Telegram richtte ik een groepje op waar mensen zich konden aansluiten. Familie, vrienden en onbekenden konden hier hun ei kwijt en heb ik ook met een paar van de onbekenden afgesproken op demonstraties. Het ging mij allang al niet meer om corona, maar ik voelde heel sterk dat ik moest opkomen voor ons mensenrecht en het onrecht wat er gaande was. Met dat gevoel stond ik bij demonstraties. Ik ben ook gestopt met het dragen van mondkapjes.
Ik kan alleen daarover alleen al een stuk schrijven, als ik denk aan de discussies die ik heb gehad in het openbaar vervoer, in de winkels of zelfs restaurants. Maar ook heb ik hierdoor superleuke spontane gesprekken gehad met bekenden, maar ook vooral met onbekenden. Ik moest wel eens om mezelf lachen, de Eline die zich vroeger altijd op de achtergrond hield, met iedereen mee liep en geen eigen mening had, nu ineens opkwam waar ze voor staat. Zo heb ik een hele andere kant van mezelf gezien en daar ben ik heel dankbaar voor. Ik ben sinds toen écht gegroeid als mens. Van een eenzaam, teruggetrokken leven, naar weer een sociaal (spontaan) leven met nieuwe vrienden en leuke uitstapjes. Ik omring me nu alleen nog maar met mensen die me blij maken en waar ik iets van kan leren, geen plek meer voor negatieve mensen.
Stress op het werk
Ik denk dat ik vanaf toen op m’n werk steeds meer merkte dat ik niet op m’n plek zat. Nu ik deze (nieuwe) Eline had gezien, merkte ik dat ik deze Eline niet kon zijn op m’n werk. In m’n vrije tijd voelde ik me goed en kon ik mezelf uiten, maar als ik weer op het werk kwam, had ik het gevoel of ik me moest inhouden en kon ik niet mezelf zijn. Met een aantal collega’s zat ik niet op één lijn, het werk zelf kreeg ik geen voldoening (meer) van en ik miste de positieve feedback en waardering. Je kreeg het vaak alleen te horen als het niet goed ging. Dat ervaarde ik trouwens niet alleen hier, maar ook bij voorafgaande baantjes. Als er meer positieve feedback was geweest, had het werk nog steeds niet mijn ding geweest, maar dan was het in ieder geval fijn om in een goede sfeer te werken.
Ik ging steeds vaker met tegenzin naar m’n werk, werkte meer van weekend naar weekend, van vakantie naar vakantie, maar dat bijkomen in de weekenden en de vakanties was op een gegeven moment niet meer genoeg. Ik moest ook regelmatig naar de huisarts, osteopaat, fysio. Soms had ik een geslaagde behandeling gehad, maar dan kwam ik weer op het werk en dan ‘schoot’ het er vaak weer in. Nu weet ik hoe dat kwam; ik zat niet lekker in m’n vel en ervaarde op het werk elke keer stress, wat in m’n lichaam ging zitten en de behandeling tenietdeed.
Ik had ook een voedselintolerantie opgebouwd voor verschillende dingen. Ik kon o.a. niet tegen gluten en melkproducten, later bleken er nog meer dingen een trigger te zijn. Toen ik op die maandag ochtend naar de huisarts was geweest en me had ziekgemeld bij m’n baas, viel er zo’n last van me af… Alleen toen al merkte ik een stuk meer rust in m’n lichaam. Wat helemáál opmerkelijk was; ik heb die avond alles gegeten en gedronken wat ik normaal niet mocht/ kon eten, maar m’n lichaam reageerde er helemaal niet op… Stress had alles vastgehouden en erger gemaakt. Zelfs zo erg, dat m’n ongesteldheid niet meer doorbrak. Er is een tijd geweest dat ik een half jaar niet ongesteld werd. Ook had ik al een tijdje last van haaruitval en puisten in m’n gezicht, waar ik nu achteraf van snap waar het vandaan kwam. Stress…
Alleen kunnen zijn is een kracht
Na m’n laatste relatie was ik even klaar met daten en relaties. Dit is inmiddels alweer 10 jaar geleden… De eerste tijd wilde ik niks van relaties/ jongens weten, daarna ben ik wel af en toe weer gaan daten, toen weer een hele tijd niks, tot 2020. Corona… Dat maakte het contact zoeken niet makkelijker. Ik ging toch maar op die apps, swipen… Helemaal niet mijn ding. Ik vind het veel leuker om iemand in de ogen te kijken, de lichaamstaal te zien en ook te voelen of je bij elkaar zou kunnen passen. Van voelen is totaal geen sprake op die apps. Als je het mij vraagt, is het de omgekeerde wereld. Ik heb het zelf ook ervaren; je hebt (soms) een paar weken chat- of telefonisch contact, dan lijkt het of er een klik is maar als je elkaar dan in het echt ziet, blijkt het niet zo te voelen als daarvoor.
Het voelt een beetje dubbel als ik erop terugkijk. Aan de ene kant heeft het me veel energie gekost en hield ik er uiteindelijk niet echt een fijn gevoel aan over, aan de andere kant heb ik er wel weer lessen uitgehaald. Zo kijk ik terug op de tijd dat ik heb gedatet, op de relaties die ik heb gehad maar ook op vriendschappen. Eerder ging ik me er altijd tegen verzetten en wilde ik weten ‘waarom’, maar daar hielp ik mezelf niet mee. Integendeel, ik ging me er alleen maar rotter door voelen.
Nu kan ik dat steeds beter loslaten en inzien dat het soms beter is. Sommige mensen zijn er voor even en sommige voor het leven. Dat wil niet zeggen dat ik geen behoefte heb aan een partner. Ik vind het heerlijk om alleen te zijn en ik verveel me nooit. Ik kan heel goed genieten van kleine dingen/ momenten, zoals thuis een theetje drinken, uit het raam staren en genieten van de stilte, muziek luisteren, een serie kijken, kennis opdoen via een podcast, wandelen door de natuur, gewoon zomaar naar een (onbekende) stad gaan en daar koffie gaan drinken en zo heb ik nog veel meer dingen. Natuurlijk zouden deze dingen leuker zijn als je ze later kon delen met je partner of zelfs samen kon doen. Dat je even kan vertellen dat je een rotdag had of juist een hele leuke dag had. Even die arm om je heen. Ook samen koken is leuker dan voor jezelf alleen. Ondanks dit gevoel, ben ik liever alleen dan met de verkeerde persoon.
Problemen die stress veroorzaken erkennen, zien en oplossen
Ik ben opgegroeid met vers eten en altijd zelf koken. Dit ben ik later zelf ook gaan doen, maar dit deed ik nu al een tijd niet meer. Ik betrapte mezelf erop dat ik steeds vaker (afgeprijsde) voorverpakte maaltijden kocht. Niks voor mij… Het was om de kosten te drukken, maar ook omdat ik er geen plezier meer in had of er geen energie voor had. Ik weet als geen ander dat je juist vers moet koken en genoeg groenten en fruit moet eten om gezond te blijven. Tóch ben ik dit steeds minder gaan doen en daardoor ging ik me natuurlijk ook niet beter voelen, slechter zelfs. Ik ben sinds kort weer de juiste supplementen gaan slikken, meer groenten en fruit gaan eten en minder bewerkt voedsel gaan eten.
Al snel merkte ik verschil. Eerder voelde ik me vaak somber, angstig en niet helder in m’n hoofd. Ik merkte dat ik weer helder in m’n hoofd werd en had meteen meer zin om dingen te ondernemen. Dat moment heb ik meteen een lijstje gemaakt met dingen die ik nog wilde gaan doen, maar ook heb ik voor mezelf een richtlijn gemaakt om meer structuur in m’n leven aan te brengen. Ik merk dat het voor mij werkt als er duidelijkheid is, maar ik denk dat veel mensen dit ook zullen herkennen.
Ik heb opgeschreven dat ik om 23.00 m’n telefoon op vliegtuigstand zet en het blauwe licht uitzet, rond 0.00 gaan slapen en dan rond 8.00 wakker worden, starten met een warme douche en koud af douchen, minimaal een half uur per dag wandelen (in de ochtend vóór ontbijt) en/ of fietsen, meer de natuur in, groenten (en fruit) bij 2 gezonde maaltijden per dag, m’n supplementen nemen, ’s ochtends een glas sole (water met Keltisch zout), 3 of 4 keer per dag 3 grote glazen (lauw) water drinken, verwachtingen loslaten, denken in mogelijkheden, vaker lachen, m’n creatieve kant meer uiten, een doel hebben (groot en/ of klein), wat wil ik nog leren/ waar word ik blij van? Dit is wat ik nu opgeschreven heb, maar ik zal het blijven aanvullen als dat nodig is.
Ik zie dit als een wake up call en het enige wat ik nu wil is: mezelf zijn! Eerlijk en oprecht zijn ten aller tijden. “Wat wil IK?” In plaats van: “Wat verwachten andere mensen van mij”. En wil ik meer luisteren naar het kind in mij. Vaker spontane dingen doen en het leven niet te serieus nemen. De volwassen wereld is al serieus genoeg.
Conclusie
Ik hoop dat je na het lezen van mijn verhaal, beseft dat je niet de enige bent. Uiteindelijk lopen we allemaal zo’n beetje met dezelfde problemen rond. Het leven is niet altijd alleen maar leuk, je mag ook vertellen als het even niet zo goed gaat. Ik vind het juist prachtig als iemand zich kwetsbaar durft op te stellen. Spreek je uit! Krop geen dingen op, want dat gaat letterlijk in je lichaam zitten, met alle gevolgen van dien.
Het leven is te kort om niet jezelf te zijn.
Liefs, Eline
Bronnen: 365 dagen succesvol, Wim Hof, Leef Bewust Nederland, Richard de Leth (OERsterk), Tibor, Tisjeboy Jay, Erik Scherder, Joep Rovers en Jeroen Bouman. Vrienden en familie. En niet te vergeten, ik zelf 😉
Heb jij behoefte aan meer balans in jouw leven ?
In samenwerking met Hoofdpersoon Psychologie bieden we een Online cursus aan Leven met stress: blijf burn-out de baas. Deze cursus begeleid en helpt je beter in te zien wat belangrijk is in jouw leven, wat zorgt voor meer geluk en voldoening.
